Gelukkig niet letterlijk.
Wel in slaap gevallen, onder een berg dekens, in mijn caravanbed, vol bieb boeken.
Wat eerst mijn huis was, is nu mijn logeer bed.
In een stad waar ik tot voor kort het liefste woonde.
Nu, kies ik bewust voor een andere stad, die me eerder de kriebels gaf.
In beweging, werken de dingen mee of tegen.
Wind tegen of wind mee,
het verschil voel je in je benen.
Reflecteren, de spierpijn voelen, mijn angsten ruimte geven, even geen plannen bedenken.
Dat kan allemaal morgen, toch?
Naar uren slapen, kwam het vandaag dan allemaal aan, allemaal te gelijk.
Het kroop langs mijn voeten,
onder de dekens naar boven,
over mijn gespannen bovenbenen.
Het zetten zich vast in mijn buik.
Hallo, bekend onbehagelijk triestig rotgevoel.
Maar het is anders dan voorheen.
Dat is de winst.
Mijn volwassener zelf,
kan het zien, benoemen, voelen.
Er ruimte aan geven.
Zonder te (blijven) vluchten.