Nu naar een goede drie weken, kan ik geniet van het hier zijn.
Van het contact dat er wel is, de onverwachte gesprekken.
In het engels, nederlands of jip en janneke spaans.
Komt het omdat de omgeving vertrouwder is geworden.
Omdat ik de taal beter versta.
Omdat ik mijn verwachtingen loser heb gelaten.
Omdat ik meer mijn draai heb gevonden.
Omdat ik probeer sneller uitspreek als ik ergens mee zit.
Of alles te samen.
Vijf dagen op rij, naar school gaan om beter spaans te leren.
Met mijn rugzak, gevuld met een banaan, een schrift en een potlood.
Vertrok ik elke ochtend als een kind naar Otoval met de bus.
Het was soms wel lang 4 uur les, en doorgaans praat ik niet zoveel achter elkaar.
Maar ik werd er heel blij van. S avonds huiswerk maken, en oefenen met een duitse vrouw.
Die met heel veel geduld mij hielp te praten.
Heerlijk, rust, thee, geduld een contact.
Gisteren ben ik ze gaan uitzwaaien omdat ze een plek had gevonden aan de voet van een vulkaan.
Ce la vie, als je in een hostal woont.
Het is een komen en gaan van mensen.
Dus gisteren toen ik terug ging naar Aya huma, zat ik in de bus, te geniet.
Van het uitzicht, een blauw meer, goud gele bergen, kinderen die aan het voetballen waren.
Van het onderweg zijn, merken dat ik de omgeving enigzins herken, dat ik kan vragen waar de bus naar toe gaat, en dat ik naar een plek ga, die na drie weken als thuis voelt.
Geniet heeft blijkbaar dus ook zijn voorwaarde.
Veiligheid, contact, geduld en openheid.
