Zit in de receptie van Aya huma, om half twaalf in de ochtend.
En ben ik benieuwd hoe mijn verhaal er vandaag zal uitkomen.
Begin ik bij de tocht door de bergen. of bij de handwas vanmorgen.
Alles vertellen gaat toch niet, is ook niet nodig.
Het is niet zo interresant dat ik op de wc zat met diarree.
Toen school gedaan was, vroeg ik aan Pacha of hij tijd had om iets samen te gaan doen.
Si, si, en even later kwam hij met het plan om een berg te gaan beklimmen.
O, dit had ik niet verwacht, ik voelde mezelf steigeren als een paard.
Ik dacht wil ik dit wel.......en ik hoorde mezelf zeggen si, mi gusta. ( Ja, dat vind ik leuk)
Cava de berg op dus, maar wat heb je daar voor nodig.
Contact graag, leg me uit, praat tegen me.
Fluister dit steigerende paard vertrouwen in de oren.
De volgende avond laat, in het donker vertrokken we met de auto.
Vijf mensen en een kind. Gepakt en gezakt met tenten, dekens, eten en water.
Ongeveer een uur rijden, door dorpen, via de voet van de berg, over een onverhard pad de berg op.
Onderweg kwamen we langs een controlepunt. De man daar vertelde dat we de berg niet op mochten.
Omdat we toestemming hadden moeten aanvragen. Hij zou de politie bellen als we toch doorreden.
We reden door, en zetten hoog op de berg met straffe wind onze tenten op.
Ondanks de kou, die je bij je voeten vastgrijpt en zo naar boven probeert te kruipen, sliepen we toch een paar uur. Onder een hemel bezaaide met sterren.
Bij daglicht te volgende ochtend kon je pas zien waar we waren, hoe hoog we eigenlijk zaten, en waar we naar toe gingen lopen.
Wat een uitzicht.
Na een ontbijt van bonen, brocoli, en quina, begonnen we aan de tocht.
Mijn gedachten waren stil, mijn benen klommen de berg op, struikende soms, zochten weer evenwicht, vol verwondering liep ik verder.
Si me gusta, samen wandelen op de berg.
Slechts naar een uur wandelen konden we niet verder omdat de mist de weg blokkeerde.
We hielpen een uur pauze, hopend dat de mist zou overwaaien.
Helaas, we moesten terugkeren, en met de auto naar beneden rijden.
Onderweg werden we opgewacht door bergbewakers.
Een zeer boze man, begon roepend dat het echt niet kon wat we hadden gedaan.
Maakte foto`s van de auto en stuurde ons door naar een kantoor.
Daar kregen we een lang verhaal van een vrouw, die zonder enige uitdrukking op haar gezicht, vertelde in het spaans, dat het niet meer mocht.
Kamperen op de berg, wandelen zonder toestemming. Alleen met een gids en tussen zon opgang en ondergang.
Ze liet ons uiteindelijk wel gaan.
En we gingen, met zijn alle, de rest van de week te gemoet.
\
Het uitzicht in de ochtend.
Deze berg hebben we beklommen, gezien vanaf Aya huma.