Een wandeling van dertig minuten over de spoorlijn.
Als stappend kwam ik er achter dat ik best wel goede vrienden ben met mezelf.
Dat er ruimte is voor mijn waarheid, voor mij gevoel, verdriet, geluk, dankbaarheid.
Dat ik mag vertrouwen, mezelf mag ontvouwen en op mijn plek gaan staan.
Dat ik niet te veel neem, en kan geven door mezelf te zijn.
De vraag hoe weet je of het genoeg is, spookt al een paar dagen door mijn hoofd.
Hoe kan ik de familie hier laten zien, dat ik dankbaar ben dat ik hier kan zijn.
Wanneer laat ik genoeg dankbaarheid zien........en in welke vorm(en).........
Soms wanneer het te lastig word, denk ik dat ik weg moet. Mijn tas pakken en alleen gaan reizen.
Wat nu niet echt mijn behoefte is.
Of mezelf onzichtbaar maken, waar ik alleen mezelf mee heb.
Ongemerkt vliegen de uren hier voorbij.
En wat het me leert, is de uitdagingen hier aan te gaan.
En die zijn niet perse, de hoogste berg beklimmen of alleen naar Quito gaan.
Maar juist door het contact aan te gaan, mezelf te laten zien, en voelen wat het met me doet.
Met een warm en dankbaar hart ga ik slapen.
x
